مشکل کنونی جامعه نخبگانی ما در تحلیل مسائل سیاسی در بعد کلان آن یعنی رویکردهاست و ریشه این مشکل در بریده بودن تبیین ما از قرآن است، بدون قرآن امکان دستیابی ما به منظومه معرفتی اهلبیت علیهم السلام و جهت گیری های کلی آنها میسر نخواهد شد و حتی در دستیابی به نقاط آرمانی در حرکت و مسیری که آنها ما را به آن دعوت کرده و می خوانند و بالاتر امکان شناخت و فهم ما از خود مسیر و بایسته های حرکت در آن مقدور نخواهد بود و لذا با توجه به ملاحظات فوق ریشه تمامی مشکلات کنونی کشور را باید در بریده بودن منظومه فکری حاکم بر جامعه از قران جستجو کرد چرا که منظومه معرفتی که قرآن به ما عرضه می نماید تا جهت‌گیری کلی از رفتار فردی و جمعی خود بر مبنای تکیه بر آن منظومه تنظیم نمائیم ما را وارد زیستار یا پارادایم متفاوت و متضاد با زیستارها و پارادایمهای رایج و حاکم بر روابط بین الملل خواهد ساخت، که قاعدتا نگاه به مسائل و راه حلهای آن نیز کاملا متفاوت خواهد شد زیرا دنیایی که در آن قرار خواهیم گرفت با دنیایی که برای ما ساخته و پرداخته و تحمیل کرده اند متفاوت خواهد بود و امام کارکردش معرفی این پارادایم و وارد کردن انسانها به آن و نشان دادن شیوه زیست در این شرایط جدید که قران از آن حیات طیبه یاد میکند می باشد و از این منظر است که میتوان واقعه غدیر و نوید الهی تکمیل دین و تمام شدن نعمت بر بشریت را دانست.

امام و نهاد امامت حیات دین را پس از ارتحال پیامبر تضمین و بیمه ساخت و حق تعالی اجازه نداد تا اسلام بر پایه نهاد امامت، همانند یهودیت و مسیحیت با مرگ پیامبرانشان کارکرد خود را از دست داده و دچار میرایی شوند و امروز شاهد هستیم که اسلام ولایی در پرتو امامت و فرهنگ عاشورایی قادر مانده تا در مسیر حرکت تاریخی خود در حوزه های معرفتی و کارکردی نوسازی و نوزایی گفتمانی داشته و حقانیت و وعده های قرانی را بیش از پیش به اثبات رسانده و نوید بخش پیروزی و غلبه این دین و مسیر حرکت بشریت بر سایر ادیان برساخته و افیونی باشد.

آری کارکرد حسین (ع) و قیامش کارکردی نه در طراز رسیدن به حکومت ، بلکه طرازی از متجلی ساختن ایات نورانی قرانی چون الیس الصبح بقریب در دل جهانیان  بود.

پایان/